Η ελληνική υφαντική γνώρισε μεγάλη άνθηση τον 18ο και 19ο αι. και κατέλαβε ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους κλάδους της ελληνικής λαϊκής τέχνης. Τα έργα της τέχνης αυτής, που ήταν ανέκαθεν γυναικεία και οικιακή, προορίζονταν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της ένδυσης, του σπιτιού και των επαγγελματικών ασχολιών.
Τα υφαντά της συλλογής του Μουσείου Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού, καλύπτουν γεωγραφικά όλο τον ελλαδικό χώρο. Κατασκευασμένα με όλων των ειδών τα υλικά (μαλλί προβάτου, μαλλί τράγιο, μετάξι, βαμβάκι, λινάρι, κανάβι, σπάρτο) εντυπωσιάζουν με την ποικιλία τους, την τεχνική εκτέλεσής τους, τους χρωματικούς συνδυασμούς τους και τον πλούτο των διακοσμητικών θεμάτων τους. Εκφράζουν άμεσα το πνεύμα και τις συνθήκες ζωής του κάθε τόπου, τις καλλιτεχνικές δυνατότητες και την αισθητική των δημιουργών τους και παράλληλα διασώζουν γνώσεις, υλικά, τεχνικές και συμβολισμούς αιώνων.
