Η συλλογή Μεταλλοτεχνίας του Μουσείου Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού περιλαμβάνει αντικείμενα, που χρησιμοποιούνταν σ’ ένα ευρύ φάσμα οικιακών αναγκών (τροφή, φωτισμός, θέρμανση, καθαριότητα) αλλά και αγροτικών ασχολιών (γεωργία, κτηνοτροφία). Ένας μικρός αριθμός αντικειμένων αφορά σε εκκλησιαστική χρήση.
Η μεταλλοτεχνία περιλαμβάνει αντικείμενα κατασκευασμένα από χαλκό (μπακίρι), ορείχαλκο (μπρούντζο) σίδερο, ατσάλι και καλάι (μίγμα από μολύβι και κασσίτερο).
Το μέταλλο όμως που είχε τη μεγαλύτερη χρήση στην εξυπηρέτηση οικιακών κυρίως αναγκών ήταν ο χαλκός αφού χάλκινα γίνονταν πλήθος αντικείμενα της παραδοσιακής οικοσκεύης, όπως μαγειρικά σκεύη και δοχεία μεταφοράς και φύλαξης υγρών.
Μεγάλη ήταν επίσης η διάδοση και η χρήση του ορείχαλκου. Ορειχάλκινοι γίνονταν διάφοροι τύποι κουδουνιών για τα ζώα καθώς και οι καμπάνες των εκκλησιών, όπου το μέγεθος, το βάρος και το σχήμα καθόριζαν και την ποιότητα του ήχου. Από ορείχαλκο κατασκευάζονταν επίσης διακοσμητικά στοιχεία των όπλων, παλάσκες για το μπαρούτι και μερικά κατώτερης ποιότητας κοσμήματα και εκκλησιαστικά σκεύη, όπως κηροπήγια, μανουάλια και πολυέλαιοι.
Ο σίδηρος χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την κατασκευή αγροτικών εργαλείων αλλά και εκκλησιαστικών και οικιακών σκευών.
Μολυβένια χυτά γίνονταν και τα ‘κρυαντήρια’, μικρά διάκοσμα ορθογώνια πλακωτά δοχεία με λαιμό, που χρησίμευαν στη μεταφορά μικρών ποσοτήτων νερού ή ρακιού. Στη πλατιά τους όψη η χυτή διακόσμηση εικόνιζε συχνά μια αγιογραφική παράσταση, συνήθως τον άγιο Γεώργιο, χαρακτηριστικό στοιχείο της ελληνικής λαϊκής τέχνης, που έκανε να λειτουργούν σαν φυλακτά ακόμη και απλά αντικείμενα καθημερινής χρήσης.
Τα αντικείμενα αυτά είναι σφυρήλατα ή χυτά και η διακόσμησή τους χαρακτή ή ανάγλυφη (φουσκωτή).
