Η φορεσιά στον ελληνικό χώρο των νεώτερων χρόνων είναι μια γοητευτική ιστορία. Έχει τις καταβολές της στο βυζαντινό ντύσιμο, το οποίο υπήρξε συνέχεια του ρωμαϊκού, ενσωματώνοντας έντονες επιρροές από την Ανατολή, ειδικά την Περσία. Αντιστοίχως, η νεοελληνική φορεσιά, στο πλαίσιο της οθωμανικής αυτοκρατορίας και των ενετικών και φραγκικών κτήσεων, ενσωμάτωσε πολλά στοιχεία από την Ανατολή, π.χ. τη βράκα, και τη Δύση, π.χ. το «αναγεννησιακό» φουστάνι.
Διαμορφώθηκε έτσι μια εκπληκτική πολυμορφία ενδυματολογικών συνόλων, καθένα από τα οποία προσιδιάζει σε έναν συγκεκριμένο τόπο. Τα επιμέρους στοιχεία κάθε τοπικής φορεσιάς διαφοροποιούνταν ανάλογα με την ηλικία, την οικογενειακή, κοινωνική και οικονομική κατάσταση και τα άλλα βασικά συστατικά της ταυτότητας του ατόμου.
Οι παραδοσιακές φορεσιές διατηρήθηκαν, με μικρές ενίοτε αλλαγές, μέχρι τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα. Τότε η ευρωπαϊκή μόδα εισέβαλε δυναμικά σε πόλεις και χωριά. Τα «φράγκικα» ρούχα εκτόπισαν γρήγορα τα παλιά ενδυματολογικά πρότυπα. Μετά κι απ’ τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ελάχιστοι είχαν απομείνει να φορούν τις παλιές φορεσιές.
Η πλούσια συλλογή ενδυμασιών και εξαρτημάτων ενδυμασιών του Μουσείου Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού περιλαμβάνει σύνολα και μεμονωμένα εξαρτήματα από διάφορες περιοχές του ευρύτερου, ιστορικού, ελληνικού χώρου. Ορισμένα ανάγονται στον 18ο αιώνα και είναι από τα λίγα που έχουν σωθεί μέχρι τις μέρες μας.
